Het was oudejaarsavond 2020. De P2-MAH was het laatste MAF-vliegtuig dat nog in de lucht was. Hoog boven de wolken vlogen de piloten Philipp Sutter en Joseph Tua. Eigenlijk waren zij onderweg naar hun thuisbasis in Kiunga, maar vlak voor hun vertrek vanuit Mougulu kregen zij een spoedmelding binnen: “Hebben jullie genoeg brandstof en tijd om een omweg via de Wawoi Falls te maken?” luidde de vraag uit de radio. “Er is een patiënt die dringend hulp nodig heeft.”
Joseph en Philipp begonnen gelijk te rekenen. Wawoi Falls is een klein dorpje gelegen in de zuidelijke laagvlakte van Papoea-Nieuw-Guinea. Het bevindt zich midden in de jungle en naast een gigantische waterval van de Wawoi rivier, die ontspringt in de gebergten van Mount Bosavi. De afstand tussen Mougulu en Wawoi Falls bedraagt zo’n veertig zeemijlen. Echter, deze locatie lag precies in de tegenovergestelde richting van hun eindbestemming. Brandstofvoorraden en -verbruik, tijd en weersomstandigheden in acht nemend, konden de piloten al snel het verlossende bericht doorgeven: “We kunnen de omweg over Wawoi Falls maken. We komen eraan.” “Prijs de Heer!” luidde het antwoord. Inderdaad, want alleen door het actuele regenseizoen dat bijwijlen de vliegtijd verlengde, hadden de piloten extra brandstof meegenomen. Deze kwam nu goed van pas.
“We kunnen de omweg over Wawoi Falls maken. We komen eraan.”
De koers werd ingesteld. Nieuwe bestemming: Wawoi Falls. Toen de piloten het in de bossen verstopte dorpje naderden, zagen ze al een opgewonden groep mensen naar de landingsbaan rennen. In hun armen droegen zij een klein jochie van tien jaar oud. De kleine Mark was tijdens het klimmen uit een boom gevallen en had ogenschijnlijk zijn bovenbeen gebroken. Al een week lang leefde hij met hevige pijn zonder de juiste medische verzorging. Gelukkig zou hij die vandaag nog gaan krijgen.
Dankzij de medische kit aan boord kon Mark zo comfortabel als mogelijk vervoerd worden: liggend op een luchtbedje met zijn been omhoog. Zijn vader naast hem als steun in de rug. Zo voorzichtig mogelijk taxieden Philipp en Joseph voor de take-off naar het begin van strip 31. Echter, eenmaal klaar voor vertrek trok er opeens een stevige wolkenwand op en kwam de regen met bakken uit de hemel vallen. Geen veilige omstandigheden voor een vliegtuig. Wat een zegen dat er hier twee landingsbanen aanwezig waren! Philipp reed langzaam terug nu met koers op strip 13. Toen ze opnieuw in positie stonden, zagen ze plots hun koortsthermometer buiten op de baan liggen. Deze gebruikten ze altijd voor COVID-19 gerelateerde voorzorgmaatregelen, ook vandaag. Na gebruik hadden ze hem kort op de vleugeltip gelegd om alle handen vrij te hebben om Mark te verzorgen en veilig aan te gorden.
Vervolgens waren ze de thermometer blijkbaar vergeten en was hij tijdens het taxiën op de grond beland. Joseph trapte op de rem en Philipp klom opgelucht uit het vliegtuig om de thermometer te pakken. Nu zou men kunnen denken: het is toch maar een simpel koortsthermometer? Dat klopt, maar zodra hij mist, zijn de consequenties groot, want zonder temperatuurmeting mogen de piloten momenteel geen passagiers meenemen. De spontane reddingsactie van Mark was dus zonder dit kleine apparaat niet mogelijk geweest. Omkijkend naar strip 31 en de wolkenmuur die zo plotseling uit het niets was opgedoken, dacht Philipp: “Het lijkt net alsof God zelf de wolken en de regen naar onze vertrekroute heeft gestuurd zodat we zouden omkeren en onze thermometer terug zouden vinden.” In zijn gedachten dook het Bijbelverhaal over de storm op het meer van Galilea op: “Wie is Deze toch, dat Hij ook de winden en het water bevel geeft en ze Hem gehoorzaam zijn?”(Lk. 8:25)
“Wie is Deze toch, dat Hij ook de winden en het water bevel geeft en ze Hem gehoorzaam zijn?” (Lk. 8:25)
Met een knipoog en een dankgebed naar de hemel pakte Joseph de thermometer en liep terug naar het vliegtuig. Langzaam en voorzichtig stegen ze op, tussendoor peilend hoe het Mark verging. Via de HF radio werd alvast Lakis, de basemanager in Kiunga, op de hoogte gebracht van de noodzaak van een ambulance. Bij de landing kwam de ambulance – een gewone Toyota Landcruiser – dan ook juist aanrijden om Mark op te halen. Voorzichtig legden zij hem op de brancard en zwaaiden nog toen hij in de ambulance ervandoor reed. Een goed einde van het oude en mooi begin van het nieuwe jaar.
Wilt u bijdragen aan soortgelijk werk van MAF?
U belt 112, maar in 26 landen bellen ze MAF! Elk jaar krijgen we meer dan 2.000 telefoontjes voor een ambulancevlucht.
Afgelegen dorpen zijn niet te bereiken met een ambulance. Een wandeltocht naar de dichtstbijzijnde kliniek duurt al snel drie dagen. Een MAF-vliegtuig redt levens door jungles, bergen en gevaarlijke gebieden te overbruggen.
In Timor-Leste is MAF de enige vliegmaatschappij voor alle ambulancevluchten op het eiland. In Papoea-Nieuw-Guinea vliegt MAF ongeveer 500 ambulancevluchten per jaar.