Als de grondpalen het begeven 

Gealarmeerd door het kabaal rennen Nepao’s buren naar de plaats van het ongeluk. Alles wat ze zien is puin. Hout dat in grote en kleine stukken dwars door elkaar ligt, gebroken stenen, hopen klei en ander materiaal. Waar is Nepao? Het dorpshoofd gebaart iedereen stil te zijn. Hij heeft iets gehoord. Een zachte kreun. Dan verslapt de stem. Nepao’s buren stuiven uit elkaar en drommen nog geen minuut later weer bij elkaar met hakbijlen, machetes en scheppen. Uit alle macht beginnen ze de houten balken weg te halen om Nepao vrij te krijgen. Ze gaan hun vriend redden, koste wat kost.

Puin en pijn
Na enkele minuten staat het zweet op ieders voorhoofd. Maar ze werken hard door in het puin. Daar, onder een grote paal zien ze de voet van Nepao. Ze gooien hun gereedschap aan de kant en gaan voorzichtiger met de hand verder. Een paar momenten later hebben zij Nepao bevrijd. Hij leeft! Maar zijn gezicht is zwaargehavend. Steunend op drie van zijn vrienden wordt hij uit het puin gehaald; nauwelijks bij bewustzijn.  

Via de High Frequency-radio roept de gemeenschap de MAF-basis op en geeft door dat er dringend een ambulancevlucht nodig is. Het verzoek wordt beantwoord en de basis neemt contact op met MAF-piloot Mathias Glass. Hij is op dat moment druk bezig met het uitladen van vracht in Balimo, een van de bestemmingen van zijn huidige vluchtschema. Dat vluchtschema wordt meteen gewijzigd en in plaats van naar Daru te vliegen, navigeert Mathias naar Pyarulama om Nepao op te halen. Zodra hij landt en Nepao ziet, moet hij slikken. Gaat deze man het redden? Hij weet: de vlucht naar het Kompiam–ziekenhuis die hem slechts twaalf minuten kost, bespaart Nepao’s vrienden een tweedaagse voettocht met een geïmproviseerde brancard over ruig terrein. Zo’n tocht had Nepao zeker niet overleefd. Maar zal hij de vlucht wel redden? Geen tijd om hierover na te denken. Mathias stijgt op en landt twaalf minuten later in Kompiam.

De Nederlandse dokter Diana Zwijnenburg wacht het vliegtuig al op. Na een kort onderzoek luidt haar eerste diagnose: “Nepao’s rechterbovenbeen is gebroken en er zitten vervelende schaafwonden en blauwe plekken op zijn borst die mij zorgen baren, waarschijnlijk door een aantal stenen die op zijn borstkas zijn beland. Helaas is het röntgenapparaat kapot en wachten we nog steeds op vervangende onderdelen. Maar we hebben in plaats daarvan een echoapparaat, een echte zegen in deze situatie. Gelukkig zijn er geen ingeklapte longen of bloed in zijn buik of bekken te zien.”

Schijn bedriegt
Hoewel Nepao er de volgende dag alweer beter uitziet, merkt Diana op dat de zware stenen die op Nepao’s borstkas waren gevallen, voor ademhalingsproblemen zorgen. Haar zorg blijkt terecht. Nepao’s toestand verslechtert met het uur. Hij moet dringend aan een beademingsapparaat, iets wat in een jungleziekenhuis niet dagelijks aan de orde is. Diana moet snel werken: “Ik pak wat spullen bij elkaar: een eenvoudige, door zuurstof aangedreven beademingsmachine, intubatieapparatuur, de afzuigmachine van de verloskamer en verschillende medicijnen. Nepao ademt zwaar, badend in het zweet van inspanning.” Met de beperkte mogelijkheden is het improviseren. Diana en het team bidden om een wonder.

Spannende dagen gaan voorbij waarin Diana haar personeel moet opleiden om voor een patiënt die aan de beademing ligt te zorgen. Niemand weet of Nepao het gaat redden, maar iedereen doet zijn best. Op dag vijf wagen ze de eerste poging om Nepao van de beademingsapparatuur af te halen, maar al snel blijkt dat Nepao’s longen niet voldoende functioneren. Diana: “Ik geef toe dat ik verslagen ben en leg hem weer aan de beademing en een ander kalmeringsmiddel. Mijn toch al beperkte mogelijkheden beginnen op te raken.” Na de twee volgende dagen proberen ze hem opnieuw van de beademing af te halen. “We bidden opnieuw en laten alles in Gods handen. We stoppen de apparatuur. Nepao begint te ademen, eerst beverig, maar steeds gelijkmatiger en krachtiger. Uiteindelijk haal ik de beademingsslang weg – hij staat er alleen voor. Het komende uur is cruciaal.”

Twee uur later
“Twee uur later opent Nepao zijn ogen nadat een familielid zijn naam noemt. Hij is weer bij bewustzijn! En zijn toestand verbetert snel. God heeft een wonder verricht!” Na twee maanden wordt Nepao eindelijk ontslagen uit het Kompiam-ziekenhuis en door MAF teruggevlogen naar Pyarulama. De hele gemeenschap staat hem op te wachten als hij uit het vliegtuig stapt. Een emotionele ervaring voor Nepao: “Ik heb veel gehuild – ik had moeten sterven. Mensen schudden me de hand en huilden met me mee. Mijn leven is door God teruggegeven. MAF bracht me naar het ziekenhuis, de dokters verzorgden me en God redde me.” 

Het feit dat hij een maand later lachend en zwaaiend op de plek van het ongeluk staat, is een wonder! God heeft Zijn genade gegeven en veel handen hebben geholpen om Nepao te redden. Het scheelde niet veel. Dankzij de ambulancevlucht kon Nepao snel naar het ziekenhuis worden gebracht. Enkele minuten vliegen bespaarden dagen lopen door de jungle. Deze vluchten maken we samen mogelijk door de Runway Run 2023! Hardlopen op de landingsbaan in de avondschemering. 22 september, 20 uur. Meld nu aan en maak levensreddende vluchten mogelijk!