Verteld door Nawi Mabo (Ground Operations Training Coordinator)
“De ambulancevlucht is van cruciaal belang, zoveel is duidelijk!” Via de HF-radio wordt er vanuit het kleine dorpje Fuma in het zuidwesten van Papoea-Nieuw-Guinea (PNG) een noodoproep gedaan, die ik (Nawi) aanneem. Een man en een vrouw zijn op weg naar de groentetuin aangevallen door een wild zwijn. De man heeft ernstige verwondingen over heel zijn lichaam opgelopen, van zijn benen tot aan zijn gezicht. Een hand is hij volledig verloren. Hij heeft veel bloed verloren en hoewel hij nu kan reageren, was hij na de aanval enige tijd buiten bewustzijn. De vrouw in kwestie heeft snijwonden aan haar benen en is bij bewustzijn.
In een handomdraai
Zodra op de MAF-basis duidelijk wordt dat er een ambulancevlucht nodig is, moet elk schakeltje in elkaar passen. Ook vandaag: Technici John Kamalan is die ochtend aanwezig als technische ondersteuning. Ik help piloten Mathias Glass en Philip Sutter met de dagelijkse preflight-controles. Alex Lewa, de basismanager van Mt Hagen, voegt zich bij ons om de administratie en het contact met het ziekenhuis op te pakken. Terwijl ik naar het vliegtuig loop om aan boord te gaan, kom ik op het platform tot stilstand. Iets brengt de tranen in mijn ogen: De aanblik van het team – bestaande uit ingenieurs, piloten, grondpersoneel en operations management – dat in een cirkel naast het vliegtuig staat en een gebed spreekt voordat de vlucht vertrekt. In de 75 jaar die MAF in PNG vliegt, zijn er al veel kritieke vluchten gemaakt, maar elke keer opnieuw is de hulp van boven nodig om de vlucht vlekkeloos uit te voeren.
“In de 75 jaar die MAF in PNG vliegt, zijn er al veel kritieke vluchten gemaakt, maar elke keer opnieuw is de hulp van boven nodig om de vlucht vlekkeloos uit te voeren.”
Sfeeromslag
Niets had me voorbereid op wat ik in Fuma zou zien. Als we landden, wordt de gewonde man gedragen op een brancard die was gemaakt van bushmateriaal. Ik heb eerder wonden van varkensbeten gezien, maar deze verwondingen zijn werkelijk diep en moeten verschrikkelijk veel pijn doen. We doen ons best om de gewonden zo voorzichtig mogelijk in het vliegtuig vast te zetten. Ik kijk even omhoog en in de ogen van de mensen die zich naast het vliegtuig en langs het hek van de landingsbaan hebben verzameld. Ze zien er vermoeid, verdrietig en angstig uit. Snel vraag ik Mathias en Samuel of we met de gemeenschap kunnen bidden voordat we ze verlaten. Ik bid God om kracht, vrede en kalmte. Ook bid ik om veiligheid en zekerheid van God zodat de dorpsbewoners niet bang zijn voor het wilde zwijn, dat nog vrij rondloopt, of voor andere gevaren door het wild wanneer ze hun dagelijkse taken in de bush verrichten. Als ik eindig, beginnen de mensen spontaan van opluchting te klappen. De sfeer is veranderd in vertrouwen. Verschillende mensen beginnen te glimlachen en spreken hun waardering uit dat we zijn gekomen om hen te helpen.
Brok in de keel
We vertrekken richting het ziekenhuis in Rumginae. Tijdens de vlucht die een half uur duurt, blijf ik continu de toestand van de patiënten controleren. De man reageert met zwakke stem en kan zijn hoofd bewegen en zijn ogen draaien. De vrouw kan zelfs op een stoel zitten en reageert goed. Zodra we op de landingsbaan van Rumginae landen, helpen Samuel en ik de patiënten naar het ziekenhuis te dragen en ondersteunen ze terwijl ze in bedden worden gelegd. Nu mogen we de zorg aan het ziekenhuispersoneel overlaten. Als we ons omkeren om het ziekenhuis te verlaten, hoor ik opeens de zwakke stem van de man die zegt: “Bedankt voor jullie hulp”. Zelfs met de pijn en stress die hij doormaakt, wil hij dat we weten dat hij waardeert wat we die dag voor hem en de vrouw hebben gedaan. Ik voel een brok in mijn keel…
Leger van helpende handen
Een paar minuten later zit ik weer achter in het vliegtuig. Het mooie weer laat niets vermoeden van de tragedie die we zojuist hebben gezien, maar misschien is het wel een vooraankondiging van een goede afloop… De lucht is prachtig blauw met enkele witte wolken. De bergkammen en valleien zijn schitterend en vertonen een panorama van indrukwekkende schoonheid. De aanblik van dit alles geeft me een glimp van hoe majestueus de hemel moet zijn, waar verdriet en lijden niet langer bestaan. Ik denk aan de patiënten die nog pijn hebben. Op een dag zal dit allemaal voorbij zijn. De zwakke stem van de gewonde man die ons bedankte, echoot nog steeds in mijn gedachten. Voor hem waren het een paar mensen die deze ochtend deel uitmaakten van de ambulancevlucht, maar ik weet dat er een leger van gulle en toegewijde mensen is die onze missie ondersteunen om ervoor te zorgen dat Gods Liefde en genezing wordt getoond aan de mensen van geïsoleerde gemeenschappen, niet alleen in PNG maar overal ter wereld.
