Door Jessica Hunt (echtgenote van MAF-piloot en medici, MAF Papoea-Nieuw-Guinea)
“Kun je over een half uur naar de hangaar komen? We hebben een medische evacuatie!” luidt de korte vraag aan de telefoon. “Natuurlijk, ik ben onderweg.” Als ik aankom, staat piloot Mathias Glass al bij het vliegtuig en voert de routine checks voor het vertrek uit. We nemen plaats in de cockpit en starten gelijk op met koers op het dorpje Pyarulama in de bush van Papoea-Nieuw-Guinea.
Heuvelopwaarts landen
Onderweg vertelt Mathias: “Het gaat om een man die gewond is geraakt tijdens het bomen kappen. Een boom viel op zijn been en verpletterde zijn botten. We weten niet hoe hij er fysiek aan toe is, maar hij moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.” Het is een vlucht van slechts twintig minuten. We passeren de bergen en beginnen in de vallei te zoeken naar de kleine landingsbaan van Pyarulama. Daar links van ons ligt hij! De strip is maar een paar honderd meter lang en we moeten heuvelopwaarts landen. Dit betekent dat we direct op de heuvel toe moeten vliegen en landen terwijl we de heuvel oprollen. Ik krijg een beetje kippenvel bij dit idee, maar piloot Mathias straalt zoveel rust uit dat ik mij geen zorgen maak.
Zo gezegd, zo gedaan. We nemen koers op de berg, Mathias trekt het stuur omhoog en rolt de berg omhoog. Precies op de top komen wij tot stilstand, net voor de gemeenschap die op de uitkijk staat voor het MAF-vliegtuig. Van rechts haast een groep van acht mannen naar de landingsbaan. Op een zelfgemaakte brancard dragen zij de gewonde. Een menigte bezorgde gezichten volgt hem. Zijn pijnkreten zijn al vanaf een afstand te horen telkens wanneer zijn draagmat een stoot krijgt of hij te snel beweegt.
‘Op een zelfgemaakte brancard
dragen zij de gewonde.’
Je hebt maar één kans om goed op te starten
Na drie tellen wordt de man op de brancard het vliegtuig in getild en vast gegord. Zijn vrouw en een andere man springen ook in het vliegtuig. Mathias en ik leggen de gordels om en wachtten terwijl onze vliegtuigloods over de landingsbaan rent om de zwerfhonden af te schrikken. Mathias spreekt een gebed om zegen en concentreert zich nu volledig op de start. Zoals velen van de landingsbanen in de bush van PNG is ook deze airstrip erg kort. Je hebt maar één kans om goed op te starten. Ik zwaai nog eens geruststellend naar de mensen buiten en kijk achterom naar onze passagiers. De vrouw zit naast haar gewonde man om hem bij te staan en we zetten ons allemaal namens hem schrap voor de hobbels die zouden gaan komen.
In de lucht
Een paar seconden en we zijn vertrokken! Slechts tien minuten duurt de vlucht naar de landingsbaan van het Kompiam Hospital. Een tien minuten MAF-vlucht vergeleken met een dagenlange voettocht tussen de bergketens door, op weg van het dorp naar het ziekenhuis. Dagenlang lopen met een brancard met daarop een volwassen man die zoveel pijn lijdt. We landen tussen de bergen bij Kompiam waar de ambulance ons opwacht. De vliegtuigloods helpt gelijk om de man en zijn brancard in de ambulance te tillen en de chauffeur rijdt voorzichtig de heuvel op richting het ziekenhuis.
“Ik ben zo blij”
In het ziekenhuis hebben Dr. Mills en zijn team hun best gedaan om het been van de man te redden. Kijk in dit filmpje hoe het na de operatie met de man gaat. MAF is dankbaar dat God door de ambulancevlucht en de handen van de dokters heeft gewerkt. Wilt u ook bijdragen aan levensreddende vluchten zoals deze? Doneer via onderstaand knop aan ambulancevluchten. Dank u wel voor uw bijdrage!