Familie Breen is sinds 2019 uitgezonden naar Suriname. Sjaak werkt als base-manager voor MAF. Samen met zijn vrouw Paulina en hun kinderen hebben zij het daklozenproject ‘Hands to serve’ in het leven geroepen. Paulina en Sjaak vertellen er graag meer over.
“Bedankt voor je aandacht”, riep ze me na. De vrouw die even daarvoor een bakje rijst met kip en een flesje water had aangepakt. Omdat onze kofferbak inmiddels leeg was en ik, Paulina, de twee vrouwen samen zag zitten met hun eten, kon ik even bij hen gaan zitten. Hen een luisterend oor bieden, hen vragen hoe het met hen ging. Aandacht, zoiets kleins en toch zo groot. Het raakte me, toen ze het me na riep, terwijl ik terugliep naar de auto. “Bedankt voor je aandacht”. Zo gewoon, maar toch zo bijzonder!
Het initiatief is afgelopen oktober ontstaan toen Jesse, onze oudste zoon en ik, Sjaak, over de vele daklozen in de stad spraken. “Zullen we eten gaan delen?” was de vraag. We spraken samen af om ervoor te gaan bidden, en bij ‘groen licht’ de volgende zondag te gaan. Jesse werd een beetje zenuwachtig want hij had niet gelijk antwoord. Tot op vrijdag avond, in zijn dagboekje werd gesproken over de zegeningen die God Zijn kinderen geeft, maar niet om voor jezelf te houden, maar om ook weer uit te delen. Hierdoor sprak God tot hem. “Pap, we kunnen gaan hoor”, kwam hij opgelucht zeggen. Met Jesse, zijn vriend Stefan, en ik zijn we met 15 porties op stap gegaan.
“Aandacht, zoiets kleins en toch zo groot.”
Toen we thuis met het eten naar buiten stapten om op weg te gaan stond daar een geweldige regenboog aan de lucht. Voor ons was dit opnieuw een bevestiging van Gods trouw, en konden we zelfverzekerd op stap. Wat ons die middag overkwam was overweldigend. We wisten een plek waar we regelmatig daklozen zagen. We stopten de auto en stapten uit, vanaf dat moment ging alles in een sneltreinvaart. Uit alle portiekjes, stegen en gaten kwamen mannen en vrouwen letterlijk aangerend en voor we het doorhadden waren de 15 maaltijden weg, en hadden we nog vele lege handen naar ons uitgestoken die we helaas niet konden vullen op dat moment. Ik zal de gezichten van Jesse en Stefan nooit meer vergeten! En zelf had ik ook de terugweg naar huis nodig om te beseffen wat er gebeurde. Onderweg naar huis dankten we God voor de mogelijkheid die we hebben gehad om Zijn liefde te tonen.
Inmiddels zijn vier gezinnen betrokken bij het project waaronder één ander MAF-gezin en twee lokale gezinnen. Elke zondag gaan we om de beurt met zo’n vijftig maaltijden op pad. Nu kennen ze ons al, en gaan ze in de rij achter de auto staan. Voor ik de koffer opendoe vraag ik altijd: “Zullen we eerst God danken voor wat Hij vandaag gebracht heeft?”. Dan gaan de handen samen en danken we God. Het is zo mooi om dan met zo’n veertig mannen en vrouwen het gebed afsluiten met een gezamenlijk “Amen”. Nu we ze wat beter kennen komen ook steeds meer gesprekjes op gang. Ons doel is, dat in de ontmoetingen op straat het eten bijzaak wordt, en het Evangelie op nr. 1 komt te staan. Alles tot Gods eer en uitbreiding van Zijn koninkrijk!